صِلَةُ الاَْرحامِ تُحَسِّنُ الْخُلُقَ وَ تُسْمِحُ الکَفَّ وَتُطیبُ النَّفْسَ وَتَزیدُ فِى الرِّزْقِ وَتُنْسِئُ فِى الاَْجَل
صله رحم، انسان را خوش اخلاق، با سخاوت و پاکیزه جان مى نماید و روزى را زیاد مى کند و مرگ را به تأخیر مى اندازد.
کافى، ج 2، ص 151، ح 6
المَصائبُ مِنَحٌ مِن اللّهِ ، والفَقرُ مَخزونٌ عندَ اللّهِ
مصیبتها، بخششى از سوى خدایند و درویشى در پیشگاه خداوند ذخیره مىشود.
الکافی : ج 2 ، ص 260 ، ح 2
إنّ اللّهَ لَیَتعَهّدُ عبدَهُ المؤمنَ بأنواعِ البلاءِ
خداوند بنده مؤمنش را به انواع بلا مىنوازد.
الکافی : ج 2 ، ص 260 ، ح 2
عَوِّد نَفسَکَ حُسنَ النِّیَّةِ وَ جَمیلَ المَقصَدِ، تُدرِک فى مَباغیکَ النَّجاحَ
خودت را به داشتن نیّت خوب و مقصد زیبا عادت ده، تا در خواسته هایت موفق شوى.
غررالحکم، ح 6236
مَن حاوَلَ اَمراً بمَعصِیَهِ اللهِ کانَ اَفوَتَ لِما یَرجُو وَاَسرَعَ لِمَجئ ما یَحذَرُ
کسی که بخواهد از راه گناه به مقصدی برسد ، دیرتر به آروزیش می رسد و زودتر به آنچه می ترسد گرفتار می شود .
بحارالانوار،ج78،ص120
إنَّ شِیعَتَنا مَن سَلمَت قُلُوبُهُم مٍن کُلِّ غَشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ
بدرستی که شیعیان ما قلبشان از هرناخالصی و حیله و تزویر پاک است.
فرهنگ سخنان امام حسین ص/ 476
ما اَعْطَى اللّهُ سُبْحانَهُ الْعَبْدَ شَیْئا مِنْ خَیْرِ الدُّنْیا وَ الآخِرَةِ اِلاّ بِحُسْنِ خُلُقِهِ وَ حُسْنِ نیَّتِهِ
خداوند خیر دنیا و آخرت را جز به خاطر خوش اخلاقى و خوش نیتى به بنده نمىدهد.
غررالحکم، ح 9670
لا یُکمَلُ العَقلُ اِلّا بِاتِّباعِ الحَق اَلاتَرَونَ اَنَّ الحَق لا یُعمَلُ بِه وَ الباطِل لا یُتَناهی عَنه
عقل جز به پیروی از «حق» کمال نمی یابد آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل نهی نمی شود؟
بحار الانوار، ج 78، ص 127
إنَ اللهَ یُعطِی الدُّنیا مَن یُحِب وَ مَن لایُحِب وَ لایُعطِی الایمان اِلّا مَن یُحِب
همانا خداوند دنیا را به آن کسی که دوست دارد و آن کسی که دوست ندارد عطا می کند، ولی ایمان را جز به آن کسی که دوست دارد عطا نمی کند.
قوت القلوب، همان، ص 83.
اَلصَّدَقَةُ تَدْفَعُ الْبَلاءَ وَ هِىَ اَنـْجَحُ دَواءٍ وَ تَدْفَعُ الْقَضاءَ وَ قَدْ اُبْرِمَ اِبراما وَ لا یَذْهَبُ بِالاَْدواءِ اِلاَّ الدُّعاءُ وَ الصَّدَقَةُ
صدقه بلا را برطرف مىکند و مؤثرترینِ داروست. همچنین، قضاى حتمى را برمىگرداند و درد و بیمارىها را چیزى جز دعا و صدقه از بین نمىبرد.
بحارالأنوار، ج 93، ص 137، ح 71
إِنَّ اللّهَ تَعالى یَقولُ کُلَّ یَوْمٍ: أَنَا رَبُّکُمُ الْعَزیزُ، فَمَنْ أَرادَ عِزَّ الدّارَیْنِ فَلْیُطِعِ الْعَزیزَ
خداى تعالى هر روز مىفرماید: من پروردگار عزیز شما هستم، پس هر کس خواهان عزّت دو جهان است باید که از خداى عزیز اطاعت کند.
کنزالعمال، ح 43101
مَوضِع قَبر الحُسَین (علیه السلام) ترَعة من ترَع الجَنَّة.
جایگاه قبر امام حسین (علیه السلام) درى از درهاى بهشت است.
کامل الزیارات، ص 271، باب 89، ح 1
اَلْمُؤمِنُ یَأْکُلُ فی مِعاءٍ واحِدَةٍ وَ الْمُنافِقُ یَأْکُلُ فی سَبعَةِ أمْعاءٍ
مؤمن کم خوراک است و منافق پرخور.
وسائل الشیعه، ج 24، ص 240، ح6
زَکوةُ الْیَسار بِرُّ الْجیرانِ وَ صِلَةُ الاَْرحام
زکاتِ رفاه، نیکى با همسایگان و صله رحم است.
غررالحکم، ح 5453
اَعدَلُ النّاسِ مَن رَضِىَ لِلنّاسِ مایَرْضى لِنَفسِهِ وَکَرِهَ لَهُمْ ما یَکْرَهُ لِنَفْسِهِ
عادلترین مردم کسى است که براى مردم همان را بپسندد که براى خود مىپسندد و براى آنان نپسندد آنچه را براى خود نمىپسندد.
نهج الفصاحه، ح 340
اِنَّ الْعَبْدَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیُزْوى عَنْهُ الرِّزْقُ
بنده گناه مىکند و به سبب آن، روزى از او گرفته مىشود.
کافى، ج 2، ص 270، ح 8
اِنَّ اللّهَ تَعالى قَد تَکَفَّلَ لِطالِبِ العِلمِ بِرِزقِهِ خاصَّةً عَمّا ضَمِنَهُ لِغَیرِهِ
بىگمان خداوند متعال روزى جویاى دانش را به طور ویژه، افزون بر آنچه براى دیگران تضمین کرده، به عهده گرفته است.
منیة المرید ، ص 160
إنَّ مِمّا یُزَیِّنُ الإِسلامَ الأَْخلاقُ الحَسَنَةُ فیما بَینَ النّاسِ؛
خوش اخلاقى در بین مردم زینت اسلام است.
کنزالعمال جلد10 ، ص143
لا أدَبَ مَعَ غَضَب
با خشم، تربیت ممکن نیست.
غرر الحکم ، ح 10529
إذا رَغِبتَ فِى المَکارِمِ فَاجتَنِبِ المَحارِمَ
اگر خواهان مکارم و بزرگوارى ها هستى از حرامها دورى کن.
غرر الحکم، ح4069
اَلْعِلْمُ حَیاةُ الاِْسْلامِ وَ عِمادُ الاْیمانِ وَ مَنْ عَلِمَ عِلْما اَتـَمَّ اللّهُ لَهُ اَجْرَهُ وَ مَنْ تَعَلَّمَ فَعَمِلَ عَلَّمَهُ اللّهُ ما لَمْ یَعْلَمْ ؛
علم، حیات اسلام و تکیه گاه ایمان است و هر کس علمى بیاموزد، خداوند پاداش او را تمام گرداند و هر کس بیاموزد و عمل کند، خداوند، تعلیم دهد به او آنچه را که نمىداند.
لا یُـبَلِّغُنى اَحَدٌ مِنْکُم عَنْ اَحَد مِن اَصحابى شَیئا، فَاِنّى اُحِبُّ اَنْ اَخْرُجَ اِلَیکُم و اَنَا سَلیمُ الصَّدر
کسى از شما حق ندارد از هیچ یک از یارانم چیزى به من بگوید؛ زیرا دوست دارم در حالى که چیزى از شما در دلم نیست به سویتان بیایم.
مکارم الاخلاق، ص 17
لا تَقسِروا اَولادَکُم عَلى آدابِکُم ، فَاِنَّهُم مَخلوقونَ لِزَمانٍ غَیرِ زَمانِکُم
آداب و رسوم خود را به فرزندانتان تحمیل نکنید، زیرا آنان براى زمانى غیر از زمان شما آفریده شدهاند .
شرح ابن ابى الحدید ، ج20، ح102 .
اَللّهُمَّ لا تَستَدرِجنى بِالاِحسانِ وَ لا تُؤَدِّبنى بِالبَلاءِ ؛
خدایا! با غرق کردن من در ناز و نعمت، مرا به پرتگاه عذاب خویش مَکشان و با بلایا (گرفتارى ها) ادبم مکن.
الدُّرًّةُ البَاهرة من الأصدَاف الطّاهِرة
اِنّى لَم اُبعَث لَعّانا وَ اِنّما بُعِثتُ رَحمَةً
من پیامبر نشدهام که لعن و نفرین کنم، بلکه مبعوث شدهام تا مایه رحمت باشم.
کنزالعمال ، ح 8176
اِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلارَفَثٍ
خداوند عزوجل، کسى را که در میان جمع شوخى کند، دوست دارد به شرط آنکه ناسزا نگوید
کافى، ج 2، ص 345، ح 5
إنّ النّاسَ لَو عَلِمُوا مَحاسِنَ کَلامِنا لَاتَّبَعُونا.
اگر مردم زیباییهای سخنان ما را میشناختند، بیشک از ما پیروی میکردند.
معانی الأخبار، ص 180
طوبى لِلمُصلِحینَ بَینَ النّاسِ، اُولئِکَ هُمُ المُقَرَّبونَ یَومَ القیامَةِ
خوشا به حال اصلاحکنندگان بین مردم، که آنان همان مقرّبان روز قیامتاند.
بحارالأنوار، ج 68، ص 156، ح 11
عائِدُ المَریضِ یَخوضُ فِى البَرَکَةِ فَاِذا جَلَسَ انغَمَسَ فیها
عیادت کننده بیمار، در برکت فرو مىرود و چون نزد بیمار بنشیند، در آن غوطه ور مىشود.
کنزالفوائد، ج 1، ص 178
خَیرُ اِخوانِکَ مَن دَعاکَ اِلى صِدقِ المَقالِ بِصِدق مَقالِهِ وَ نَدَبَکَ اِلى اَفضَل الاَعمالِ بِحُسن اَعمالِهِ
بهترین برادرانت (دوستانت)، کسى است که با راستگویىاش تو را به راستگویى دعوت کند و با اعمال نیک خود، تو را به بهترین اعمال برانگیزد.
غررالحکم، ح 5022
وُصولُ الْمَرْءِ اِلى کُلِّ ما یَبْتَغیهِ مِنْ طیبِ عَیْشِهِ وَ اَمنِ سِرْبِهِ وَ سَعَةِ رِزْقِهِ بِحُسْنِ نیَّتِهِ وَ سَعَةِ خُلْقِهِ
انسان، با نیّت خوب و اخلاق خوب، به تمام آنچه در جستجوى آن است، از زندگى خوش و امنیت محیط و روزى زیاد، دست مییابد.
غررالحکم، ح 10141
جالِسِ العُلَماءَ یَزدَد عِلمُکَ وَ یَحسُن اَدَبُکَ وتَزکُ نَفسُکَِ
با علما معاشرت کن تا علمت زیاد، ادبت نیکو و جانت پاک شود.
اعلام الدین، ص 96
یا مَعشَرَ الفِتیانِ، حَصِّنوا اَعراضَکُم باِلاَْدَبِ وَ دینَـکُم بِالعِلمِ
اى جوانان! آبرویتان را با ادب و دینتان را با دانش حفظ کنید.
تاریخ یعقوبى ، ج 2، ص 210
اِنّى لَم اُبعَث لَعّانا وَ اِنّما بُعِثتُ رَحمَةً
من پیامبر نشدهام که لعن و نفرین کنم، بلکه مبعوث شدهام تا مایه رحمت باشم.
مشکاة الانوار، ص 157
حُبُّ الدُّنْیا یُفْسِدُ الْعَقْلَ وَ یُصِمُّ الْقَلْبَ عَنْ سَماعِ الْحِکْمَةِ وَ یوجِبُ اَلیمَ الْعِقابِ
علاقه به دنیا، عقل را فاسد مىکند، قلب را از شنیدن حکمت ناتوان مىسازد و باعث عذاب دردناک مىشود.
غررالحکم، ح 4878
لاتَختَلِفوا، فَإِنَّ مَن کانَ قَبلَکُمُ اختَلَفوا فَهَلَکوا
باهم اختلاف نکنید، که پیشینیان شما دچار اختلاف شدند و نابود گشتند.
علل الشرایع، ج1،ص265
مَن ساءَ خُلقُهُ عَذَّبَ نَفسَهُ وَ مَن کَبُرَ هَمُّهُ سَقُمَ بَدَنُهُ
هر کس بد اخلاق باشد، خودش را عذاب میدهد و هر کس غم و غصه هایش زیاد شود، تنش رنجور می گردد.
نهج الفصاحه، ح 3002
اَلزُّهْدُ فِى الدُّنْیا الراحَةُ الْعُظْمى
بىرغبتى به دنیا، بزرگترین آسایش است.
غررالحکم، ح 1316
اَلْحَقودُ مُعَذَّبُ النَّفْسِ، مُتَضاعَفُ الهَمِّ
کینه توز، روحش در عذاب است و اندوهش دو چندان
غررالحکم، ح 1962
اَلرَّوحُ وَ الرّاحَةُ فِى الرِّضا وَ الیَقینِ وَ الهَمُّ وَ الحَزَنُ فِى الشَکِّ وَ السَّخَطِ
خوشى و آسایش، در رضایت و یقین است و غم و اندوه در شکّ و نارضایتى
مشکاةالأنوار، ص 34
اَلْمُریبُ اَبَدا عَلیلٌ
آدم بدبین، همیشه بیمار است.
غررالحکم، ح 839
اِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلارَفَثٍ
خداوند عزوجل، کسى را که در میان جمع شوخى کند، دوست دارد به شرط آنکه ناسزا نگوید.
کافى، ج 2، ص 345، ح 5
اَلعَقلُ حَیثُ کانَ آلِفٌ مَالوفٌ
عقل هر کجا باشد، انس گیرنده و الفت پذیر است
غررالحکم، ح 1251
مَثَلُ العَقلِ فِى القَلبِ کَمَثَلِ السِّراجِ فى وَسَطِ البَیتِ
عقل در دل، همانند چراغ در میان خانه است
علل الشرایع، ص 98
اِذا اَبطَاَتِ الاَرزاقُ عَلَیکَ فَاستَغفِر اللَّهَ یُوَسِّع عَلَیکَ فیها
هرگاه در روزى تو تأخیر و تنگى پدید آمد، از خداوند آمرزش بخواه تا روزى را بر تو فراوان گرداند.
تحف العقول، ص 174
مَثَلُ الْحَریصِ عَلَى الدُّنْیا مَثَلُ دودَةِ القَزِّ: کُلَّمَا ازْدادَتْ مِنَ القَزِّ عَلى نَفْسِها لَـفّـا کانَ أَبْعَدَ لَها مِنَ الْخُروجِ حَتّى تَموتَ غَمّا
حریص به دنیا، همانند کرم ابریشم است که هر چه بیشتر دور خود مىتند، خارج شدن از پیله بر او سختتر مىشود، تا آنکه از غصه مىمیرد.
کافى، ج 2، ص 316
یَنبَغى لِلعاقِلِ اَن یُخاطِبَ الجاهِلَ مُخاطَبَةَ الطَّبیبِ المَریضَ
شایسته است که برخورد عاقل با نادان، مانند برخورد طبیب با بیمار باشد.
غررالحکم، ح 10944
اِنَّما یُدرَکُ الخَیرُ کُلُّهُ بِالعَقلِ، وَ لا دینَ لِمَن لا عَقلَ لَهُ
همه خوبی ها با عقل شناخته می شوند و کسى که عقل ندارد، دین ندارد
تحف العقول، ص 54
اِنَّما یُدرَکُ الخَیرُ کُلُّهُ بِالعَقلِ، وَ لا دینَ لِمَن لا عَقلَ لَهُ
نیاز عاقلان به ادب، همانند نیاز کشتزار به باران است
غررالحکم، ح 3475
مَلعُونٌ مَلعُونٌ مَن أخّرَ المَغربَ إلی أن تَسثَبتَکَ النُّجُومُ
ملعون است، ملعون است کسی که نماز مغربش را به تأخیر بیندازد، تا زمانی که ستارگان آسمان پدیدار شوند.
بحارالانوار ج52، ص15
وَالعاقَبَةُ لِجَمِیل صُنع اللهِ سُبحانَهُ تَکُونُ حَمِیدَةُ لَهُم مَا اجتَنَبُوا المَنهیَّ
شیعیان ما هنگامی به فرجام نیک و زیبای خداوند می رسند که از گناهانی که نهی شده اند، احتراز نمایند.
بحارالانوار ج53، ص177
اِنَّکَ مُقَوَّمٌ بِاَدَبِکَ فَزَیِّنهُ بِالحِلمِ
تو با ادبت ارزشگذارى می شوى، پس آن را با بردبارى زینت بخش.
مشکاة الأنوار، ص 239
اِنَّ النّاسَ اِلى صالِحِ الاَدَبِ اَحوَجُ مِنهُم اِلَى الفِضَّةِ وَ الذَّهَبِ
مردم، به ادب (فرهنگ و تربیتِ) درست ، نیازمندترند، تا به طلا و نقره
غرر الحکم، ح 3590
لا تَصفُو الخِلَّةُ مَعَ غَیرِ اَدیبٍ
دوستى با شخص بی ادب ، صمیمانه نخواهد شد
بحار الأنوار، ج 67، ص 400
ما ضَعُفَ بَدَنٌ عَمّا قَویَتْ عَلَیْهِ النِّـیَّةُ
اگر اراده قوى باشد، هیچ بدنى براى انجام دادن کار، ناتوان نیست.
من لایحضره الفقیه، ج 4، ص 400، ح 5859
اَلسَّهَرُ اَ لَذُّ لِلمَنام وَ الجوعُ یَزیدُ فى طیب الطَّعام.
شب زنده دارى، خواب را شیرینتر و گرسنگى، غذا را لذت بخشتر مى کند.
تنبیه الخواطر، ص 141، ح 18.
وَ الذُّنُوبُ الّتى تُنزِلُ النِّقَمَ عِصیانُ العارِفِ بِالبَغىِ وَ التَطاوُلُ عَلَى النّاسِ وَ الاِستِهزاءُ بِهِم وَ السُّخریَّةُ مِنهُم
گناهانى که باعث نزول عذاب مىشوند، عبارتاند از: ستم کردن شخص از روى آگاهى، تجاوز به حقوق مردم، و دست انداختن و مسخره کردن آنان.
معانى الاخبار ، ص 270
لا یَراَسُ مَن خَلا عَنِ الاَدَبِ وَ صَبا اِلَى اللَّعِبِ
کسى که از ادب بی بهره باشد و شیفته بازى شود، به ریاست نمی رسد
غرر الحکم، ح 4786
اَحسَنُ الاَدابِ ما کَفَّکَ عَنِ المَحارِمِ
بهترینِ ادبها آن است که تو را از حرامها باز دارد
معدن الجواهر، ص 59
ایّاکَ وَ المِراءَ، فَاِنَّهُ یُحبِطُ عَمَلَکَ وَ ایّاکَ وَ الجِدالَ، فَاِنَّهُ یوبِقُکَ وَ ایّاکَ وَ کَثرَةَ الخُصوماتِ فَاِنَّها تُبعِدُکَ مِنَ اللّهِ
از بگو مگو خوددارى کن، زیرا که این کار، عملت را نابود مىکند. از جدل و ستیز هم خوددارى کن؛ زیرا که تو را هلاک مىسازد و از دشمنى زیاد کناره بگیر؛ چه اینکه چنین کارى تو را از خدا دور مىکند.
تحف العقول، ص 309
اَلصَّدَقَةُ تَدْفَعُ البَلاءَ وَ هِىَ اَنـجَحُ دَواء وَ تَدفَعُ القَضاءَ وَ قَد اُبرمَ اِبراما وَ لا یَذهَبُ بِالاَْدواءِ اِلاَّ الدُّعاءُ وَ الصَّدَقَةُ
صدقه بلا را برطرف مىکند و مؤثرترینِ داروست. همچنین، قضاى حتمى را برمىگرداند و درد و بیمارىها را چیزى جز دعا و صدقه از بین نمىبرد.
بحارالأنوار، ج 93، ص 137، ح 71
کَفى بِالتَّجارِبِ مُؤَدِّبا
براى ادب آموزى، تجربه ها کافی اند
غرر الحکم، ح 9226
مَن شاوَرَ ذَوِى العُقولِ استَضاءَ بِاَنوارِ العُقولِ
هر کس با عقلا مشورت کند، از نور عقلها بهره می برد
غررالحکم، ح 8634
رَاسُ العَقلِ بَعدَ الایمانِ بِاللّهِ مُداراةُ النّاسِ فى غَیرِ تَرکِ حَقٍّ
کمال عقل پس از ایمان به خدا، مدارا کردن با مردم است به شرط آن که حق، ترک نشود
تحف العقول، ص 42
مَن اَکَلَ وَ ذو عَینَین یَنظُرُ اِلَیهِ وَ لَم یُواسِهِ ابتُلى بِداءٍ لا دَواءَ لَهُ
هر کس غذا بخورد و دیگرى به او نگاه کند، و به او ندهد، به دردى بى درمان مبتلا مىشود
تنبیه الخواطر، ج 1 ، ص 47
اِن قَدَرتَ اَن تُصبِحَ و تُمسى و لَیسَ فى قَلبِکَ غَشٌّ لاَِحَد فَافعَل و ذلِکَ مِن سُنَّتى و مَن أحیى سُنَّتى فَقَد اَحیانى و مَن اَحیانى کانَ مَعى فِى الجَنَّةِ
تا مىتوانى بکوش که صبح و شب در قلبت (حتّى) قصد فریب و نیرنگ کسى نباشد؛ چرا که این از سنّتهاى من است و کسى که سنّتم را زنده کند، مرا زنده کرده است و کسى که مرا زنده کند، در بهشت با من خواهد بود.
سنن ترمذى، ج 4، ص 151
اَعقَلُ النّاسِ مَن کانَ بِعَیبِهِ بَصیرا وَ عَن عَیبِ غَیرِهِ ضَریرا
عاقل ترین مردم کسى است که به عیب هاى خویش بینا و از عیوب دیگران، نابینا باشد
غررالحکم، ح 3233
لَیسَ العاقِلُ مَن یَعرِفُ الخَیرَ مِنَ الشَّرِّ وَ لکِنَّ العاقِلَ مَن یَعرِفُ خَیرَ الشَّرَّینِ
عاقل، آن نیست که خوب را از بد تشخیص دهد. عاقل، کسى است که از میان دو بد، آن را که ضررش کمتر است، بشناسد
مطالب السئول، ص 250
اَلا وَ اِنَّ اللَّبیبَ مَنِ استَقبَلَ وُجوهَ الاآراءِ بِفِکرٍ صائِبٍ وَ نَظَرٍ فِى العَواقِبِ
بدانید عاقل، کسى است که با فکر درست، به استقبال نظرات گوناگون برود و در عواقب امور بنگرد
غررالحکم، ح 2778
اِذا رَآى اَحَدُکُم مِن نَفسِهِ اَو مالِهِ اَو مِن اَخیهِ ما یُعجِبُهُ فَلیَدعُ لَهُ بِالبَرَکَةِ فَاِنَّ العَینَ حَق
هرگاه یکى از شما در خودش، یا مالش، یا برادرش، چیز جالب توجهى دید، براى برکت یافتن آن دعا کند؛ زیرا چشمزخم، واقعیت دارد.
نهج الفصاحه ، ح 206
طَعامُ السَّخىِّ دَواءٌ وَ طَعامُ الشَّحیحِ داءٌ
غذاى سخاوتمند، دارو و غذاى بخیل، درد است.
بحارالأنوار ، ج 68، ص 357، ح 22
اَلظَّنُّ الصَّوابُ مِن شیَمِ اُولِى الاَلبابِ
خوش گمانى، از اخلاق عاقلان است
غررالحکم، ح 1386
اِتَّهِمُوا عُقولَکُم فَاِنِّهُ مِنَ الثِّقَةِ بِها یَکونُ الخَطاءُ
عقل خویش را زیر سؤال ببرید، زیرا از اعتماد به آن، خطاها سرچشمه میگیرد
غررالحکم، ح 2570
اِذا فَسَدَتِ النِّـیَّةُ وَقَعَتِ البَلیَّةُ
هرگاه نیت فاسد شود، بلا و گرفتارى پیش می آید
غررالحکم، ح 4021
اَلحَسَدُ یُضنِى الجَسَد
حسد، بدن را فرسوده و علیل مىکند.
غررالحکم، ح 943
یَا بُنَىَّ اِذَا امتَلأََتِ المَعِدَةُ نَامَتِ الفِکرَةُ وَ خَرِسَتِ الحِکمَةُ وَ قَعَدَتِ الاَعضَاءُ عَنِ العِبادَةِ
فرزندم هرگاه شکم پر شود، فکر به خواب می رود و حکمت، از کار می افتد و اعضاى بدن از عبادت باز می مانند
مجموعه ورام، ج 1، ص 102
اَوَّلُ النَّظَرَةِ لَکَ وَ الثّانیَةُ عَلَیکَ وَ لا لَکَ وَ الثّالِثَةُ فیهَا الهَلاکُ
نگاه اول (ناخودآگاه به نامحرم) براى تو (حلال) است و نگاه دوم ممنوع است و حرام و نگاه سوم، هلاکتبار است
من لایحضره الفقیه، ج 3، ص 474
اِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ یَقى بِالتَّقْوى عَنِ الْعَبْدِ ما عَزُبَ عَنْهُ عَقْلُهُ وَ یُجَلّى بِالتَّقْوى عَنْهُ عَماهُ وَ جَهْلَهُ
خداوند عزوجل به وسیله تقوا، انسان را از آنچه عقلش به آن نمىرسد، حفظ مىکند و کوردلى و نادانى را از او دور مىنماید.
کافى، ج 8، ص 52، ح 16
مَنِ اقْتَصَرَ عَلى بُلْغَةِ الْکَفافِ فَقَدِ انْتَظَمَ الراحَةَ وَ تَبَوَّأَ خَفْضَ الدَّعَةِ
هر کس به مقدار کفایت، قناعت کند، آسایش مىیابد و براى خویش زمینه گشایش فراهم مىکند
نهج البلاغه، حکمت 377
اَروَحُ الرَّوحِ اَلیَأسُ مِنَ النّاسِ
بهترین راحتى و آسودگى، بىتوقعى از مردم است
کافى ، ج 8، ص 243، ح 337
ما ضَعُفَ بَدَنٌ عَمّا قَویَتْ عَلَیْهِ النِّـیَّةُ
اگر اراده قوى باشد، هیچ بدنى براى انجام دادن کار، ناتوان نیست.
من لایحضره الفقیه، ج 4، ح 5859.
اَلصِّدقُ طُمَأْنینَةٌ وَ الْکَذِبُ ریبَةٌ
راستگویى [مایه] آرامش و دروغگویى [مایه] تشویش است.
نهج الفصاحه، ح 1864
اَ لحِلمُ حِجابٌ مِنَ الآفاتِ
بردبارى، مانعى در برابر آفتهاست
غررالحکم، ح 720
اَلسَّهَرُ اَ لَذُّ لِلْمَنامِ وَ الْجوعُ یَزیدُ فى طیبِ الطَّعام
شب زنده دارى، خواب را شیرینتر و گرسنگى، غذا را لذت بخشتر مىکند.
تنبیه الخواطر، ص 141، ح 18.
اَلمُریبُ اَبَدا عَلیلٌ
آدم بدبین، همیشه بیمار است
غررالحکم، ح 839
اَعظَمُ النِّساءِ بَرَکَةً اَیسَرُهُنَّ صَداقا
با برکت ترین زنان، کم مهریّهترین آنان است
السنن الکبرى، ج 7، ص 235
ایّاکُم وَ الحَلفَ فَاِنَّهُ یُنفِقُ السِّلعَةَ وَ یَمحَقُ البَرَکَةَ
از قسم خوردن بپرهیزید، چرا که کالا را تلف مىکند و برکت را از بین می برد
کافى، ج 5، ص 162، ح 4
اِزْرَعُوا وَاغْرِسُوا وَاللهِ ما عَمِلَ النّاسُ عَمَلاً أجَلَّ وَلا أطْیَبَ مِنْهُ.
کشت کنید و درخت بنشانید. به خدا قسم، آدمیان کاری برتر و پاکتر از این نکردهاند.
بحار الأنوار، ج 103، ص 68
ایّاکُم وَ الحَلفَ فَاِنَّهُ یُنفِقُ السِّلعَةَ وَ یَمحَقُ البَرَکَةَ
از قسم خوردن بپرهیزید، چرا که کالا را تلف مىکند و برکت را از بین می برد
کافى، ج 5، ص 162، ح 4
بِئسَ القَرینُ الغَضَبُ: یُبدِى المَعائِبَ وَ یُدنِى الشَّرَّ وَ یُباعِدُ الخَیرَ
خشم، بدترین همراه است: عیبها را آشکار، بدىها را نزدیک و خوبىها را دور مىکند.
غرر الحکم، ح 4417
باکِروا طَـلَبَ الرِّزقِ وَ الحَوائِجِ فَاِنَّ الغُدُوَّ بَرَکَةٌ وَ نَجاحٌ
در پى روزى و نیازها، سحر خیز باشید؛ چرا که حرکت در آغاز روز، (مایه) برکت و پیروزى است
المعجم الاوسط، ج 7، ص 194
عِندَ فَسادِ النِّیَّةِ تَرتَفِعُ البَرَکَةُ
هرگاه نیّتها فاسد باشد، برکت از میان می رود
غررالحکم، ح 6228
عَلیٌّ یَعسوبُ المُؤمِنینَ وَ المالُ یَعسوبُ المُنافِقینَ
على پیشواى مؤمنان و ثروت پیشواى منافقان است.
الأمالى طوسى، ص 355
إِنَّ الْمُؤْمِنَ هِمَّتُهُ فِی الصَّلاةِ وَالصِّیامِ وَالْعِبادَةِ وَالْمُنافِقُ هِمَّتُهُ فِی الطَّعامِ وَالشَّرابِ کَالْبَهیمَةِ
همّت مؤمن در نماز و روزه و عبادت است و همّت منافق در خوردن و نوشیدن؛ مانند حیوانات.
تنبیه الخواطر،ج1، ص 94
اَلْمُؤْمِنُ لَیِّنُ الْمِنکَبِ یُوَسِّعُ عَلى أَخیهِ وَ الْمُنافِقُ یَتَجافى یُضَیِّقُ عَلى أَخیهِ
مؤمن نرمخوست و براى برادرش جا (ى نشستن) باز مىکند و منافق درشتخوست و جا را بر برادرش تنگ مىکند.
کنزالعمّال، ح 778.
اَلبَرَکَةُ مَعَ اَکابِرِکُم
برکت، با بزرگان شماست
جامع الأخبار، ص 242، ح 617
إِنَّ الصّادِقَ أَوَّلُ مَنْ یُصَدِّقُهُ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ یَعْلَمُ أَنَّهُ صادِقٌ وَتُصَدِّقُهُ نَفْسُهُ تَعْلَمُ أَنَّهُ صادِقٌ
راستگو را نخستین کسى که تصدیق مىکند، خداى عزوجل است که مىداند او راستگوست و نیز نفس او تصدیقش مىکند که مىداند راستگوست.
کافى، ج 2، ص 104، ح6
بُکاءُ الْمُؤمِنِ مِنْ قَلْبِهِ وَ بُکاءُ الْمُنافِقِ مِنْ هامَّتِهِ
گریه مؤمن از (درون) دل اوست و گریه منافق از (ظاهر و) سرش.
الجامع الصغیر، ح 3156
إنَّ أَعْظَمَ النّاسِ مَنْزِلَةً عِنْدَاللّهِ یَوْمَ الْقیامَةِ أَمْشاهُمْ فى أَرْضِهِ بِالنَّصیحَةِ
لِخَلْقِهِ.بلند مرتبه ترین مردم نزد خداوند در روز قیامت کسى است که در روى زمین بیشتر در خیرخواهى و ارشاد مردم قدم بردارد.
مَن أرادَ اللّهُ بِهِ خَیرا رَزَقَهُ اللّهُ خَلیلاً صالحِا
هر کس که خداوند براى او خیر بخواهد، دوستى شایسته نصیب وى خواهد نمود.